- Minning -
Þann 20. mars síðastliðinn fékk Bagga, föðursystir mín, hvíldina eftir erfið veikindi. Auðvitað er gott að þrautum hennar sé lokið, en mikið sem það er erfitt að sjá á eftir einhverjum sem maður er búinn að þekkja alla sína stuttu ævi. Helst vildi maður fá að hafa fólkið sitt í kringum sig áfram og áfram en það er víst bæði eigingirni og ósanngjarnt gagnvart þeim sem eru þreyttir, aldnir og/eða veikir. Bagga var næstelst af systkynunum fimm, fædd á Þorláksmessu 1921 og hún var sú eina af þeim sem fluttist úr hreppnum. Minningarnar hafa verið að fljúga um í kollinum á mér síðustu daga. Ein af fyrstu minningunum um Böggu er líklega í aprílbyrjun 1972 er hún lyfti mér upp til að leyfa mér að sjá ofan í kistuna þar sem mér var sagt að afi heitinn ætti að hvíla. Ég sá reyndar bara sæng og kodda en engan afa en líklega hefur verið dúkur yfir ásjónu hans. Bagga var glæsileg kona og fannst mér alltaf mikil reisn yfir henni. En það var líka annað sem ég man svo vel, kímnin og glettnin sem leiftraði úr augum hennar og hversu gaman var alltaf að hitta hana, hvort sem var í heimsóknum á hvorn veginn sem þær voru eða ættarmótum. Ég ætla rétt í lokin að senda börnum, tengdabörnum, barnabörnum og barnabarnabörnum Böggu samúðarkveðjur og leyfa minningum mínum að halda áfram að þyrlast um í kollinum. Blessuð sé minning Böggu.